ඒ 1982 වසරයි
.එවකට මම අටවන ශ්‍රේණියේ ඉගෙනුම ලබමින්
සිටි පාසල් සිසුවෙකි.දිනක් මා මිත්‍ර මහින්ද පසැලට රැගෙන ආවේ කුඩා අත් පත්‍රිකාවකි.එහි
සඳහන්ව තිබූ සියල්ල මාගේ මතකයේ නැතත් බොහෝ
දේ අදටත් මාගේ මතකයේ රැඳී ඇත.එහි සඳහන්ව තිබුනේ මුචලින්ද නාග රාජයා මෙම අත් පත්‍රිකාව
මුද්‍රණය කළ පුද්ගලයාට මුණ ගැසුනු බවයි .නාග රාජයා එහි දී පැවසුවා යයි කියූ කරුණු
කිහිපයක් සටහන් වී තිබුනි.ඒ කිසිවක් මගේ
මතකයේ නැතත් අවසානයේ සටහන් ව තිබුනේ නාග
රාජයාගේ එම පණිවිඩය සියල්ලටම දැන ගැනීම පිණිස
මෙම පත්‍රිකාව මුද්‍රණය කොට බෙදා හරින ලෙසය.එසේ නොකොට පත්‍රිකාව විනාශ කරණ
ලද පුද්ගලයන් කිහිප දෙනෙකුට අත් වූ ඛේදජනක
ඉරණම ද එහිම සටහන් වි තිබුනි.පත්‍රිකාව කියවා අවසන් වූ සැනින් එය ඉරා දැමීමට
උත්සාහ කළ ද මහින්ද විසින් එය වළකාලීය. ඒ මීට අවුරුදු තිස් හයකට පෙරයි.එදා දාහතර
වියේ පසු වූ අප මිතුරන් සියලු දෙනාට දැන් වයස අවුරුදු පනහ පිරී ඇත. බොහෝ මිතුරන්ට
උසස් පෙළ පසු කල දරුවන් ද ඇත. මුණුබුරු මිණිබිරියන් සිටින අයද සිටිය හැක.1982
ඉපදුනු දරුවෙකු අද තරුණ විය ද ඉක්මවා යන අවුරුදු 36 ක පුද්ගලයෙකි.අවුරුදු තිස්
හයක් යනු දීර්ඝ කාලයකි.අපගේ ජීවිත කාලයෙන් හරි අඩකි. එවැනි දීර්ඝකාලයක් තුල බොහෝ
දේ වෙනස් වේ.විද්‍යාව නිසා තාක්ෂණයද, ඒ නිසාම සමාජයේ ඇවතුම් පැවතුම් ද,සිතුම් පැතුම්
ද වෙනස් වේ. තාක්ෂණයේ ඇති වූ පෙරළිය නිසා 1982 ට සාපේක්ෂව අද ඇත්තේ විශාල වෙනස්කම්
වලට භාජනය වූ සමාජයකි.අප භාවිතා කරන සියළු උපකරණ ස්මාර්ට් වී ඇත.නමුත් ඇත්තටම
ලංකාව ස්මාර්ට් වී ඇත් ද. ලාංකිකයාගේ
සිතුම් පැතුම් ස්මාර්ට් වී ඇත්ද?
